<a href=”https://www.bloglovin.com/blog/19356597/?claim=uchyagfc9z7″>Follow my blog with Bloglovin</a>
In de reeks ‘bewust maar niet perfect’ deel ik vandaag het verhaal van mama Esther. Ze vertelt over haar zoektocht in het ouderschap, over dat niet alles altijd loopt zoals je verwacht, en hoe ze daardoor meer en meer bewuste keuzes ging maken voor haar dochter. Ze geeft ook tips over hoe je kan omgaan met kritiek van andere ouders en familieleden! Esther van der Graaf deelt haar persoonlijke verhalen en ook lekkere recepten op haar blog: vandergraafjes.nl. Neem zeker eens een kijkje op de blog van dit mooie gezinnetje!
Helemaal voorbereid op het moederschap
Toen ik zwanger werd van ons eerste dochter zag ik het al helemaal voor me. Een lief klein meisje, in de schattigste meisjes baby kleren, om de drie uur een flesje en ze zou ook lekker in haar eigen bedje slapen. Wel in ons kamer in verband met ruimte gebrek. We hadden een mooie kinderwagen staan en langzaam maar zeker kwam de bevalling dichterbij. Mijn zus was degene die aan mij vroeg of ik borstvoeding óf kunstvoeding wou gaan geven. Iets waar ik totaal nog niet over na had gedacht. Mijn man en ik lazen ons in over borstvoeding aangezien ik daar niets vanaf wist en ik besloot om het een kans te geven. Als dit niet zou lukken, zou onze dochter gewoon een fles kunstvoeding krijgen!
Met precies veertig weken braken mijn vliezen en om 03:16 uur werd ons iniminie kleine meisje geboren. Ze woog 2750 gram en was 47 cm. Een te kleine baby voor een voldragen zwangerschap. Dat noemen ze een dysmatuur baby. Vergeet die o zo schattige maar o zo oncomfortabele kleren dan maar. Het belangrijkste was dat het lekker comfortabel zou zitten voor haar. Waar het door komt dat ze zo klein was weten we tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Ik rook niet, ik drink geen alcohol en met de placenta was ook niets mis. Soms is het gewoon zo.
Wat als niets gaat zoals je dacht dat het zou gaan?
De borstvoedig lukte, het ging zelfs heel goed. Alleen merkte ik al snel dat ze absoluut geen fan was van een voeding om de drie uur. Ze wou veel vaker drinken. Dat maakte mij best onzeker. Ze was al zo klein met haar maatje 44. In de kraamweek viel ze af tot 2500 gram. Mijn lieve kraam verzorgster zei dat ik meer dan genoeg voeding had, wat ook echt zo was! En we zouden het nog één dag aankijken. Vanaf die dag kwam ze heel langzaam aan. We hebben nog steeds gewichtsproblemen met haar, wat zo nu en dan nog steeds voor een hoop onzekerheid zorgt maar na bijna twee en een half jaar kan ik daar beter mee om gaan. Ze is op van alles getest en heeft geen gezondheidsproblemen.
Al snel merkte ik dat mijn dochter een hekel had aan haar ledikant. Ze huilde niet alleen extreem als ze in haar ledikant werd gelegd maar ook als ik haar aan iemand anders gaf of even op de bank neer legde. Niets en niemand was goed genoeg voor haar behalve haar moeder. Ik vond het raar. Een baby moest toch gewoon in zijn of haar eigen bedje kunnen slapen. Wat was er aan de hand met mijn baby?
Hoe alles een bewuste keuze werd
Iemand zei tegen mij: ‘een baby heeft geborgenheid nodig en de ene baby lijkt daar meer behoefte aan te hebben dan een andere baby.’ Dat leidde tot een Google zoektocht. Ik las dat het heel normaal is voor een baby om dicht bij mama te willen zijn, dat baby’s geen besef hebben van de tijd (natuurlijk wist ik dat wel maar daar heb ik nooit bij stil gestaan). Ook dat een baby jou als moeder zijnde juist zo hard nodig heeft in de nacht en dat een baby rustig word als het op je borst ligt omdat het jouw hartslag hoort. Het meest vertrouwde geluid voor een baby!
In veel van deze artikelen kon ik me vinden. Het omschreef vaak het gedrag van mijn kleine meisje. Een vriendin vertelde dat ze samen sliep met haar baby en dat was iets waar mijn man en ik ons ook over in zijn gaan lezen. Zo doende hebben we toen bewust de keuze gemaakt om samen te gaan slapen met ons meisje. Eindelijk was er rust. Nu nog het probleem overdag. Ook overdag kon ik haar nauwelijks neerleggen. Die oplossing was heel makkelijk, een draagdoek! Wat was dat een enorme opluchting. Een tevreden meisje en een tevreden mama! Zo had zij de geborgenheid die ze nodig had en ik had mijn handen vrij.
Omgaan met kritiek
Ik heb enorm, maar dan ook enorm vaak kritiek gehad op de manier waarop wij opvoeden. Hoe vaak ik wel niet heb gehoord: ‘leg haar toch in haar eigen bed’ of ‘laat haar gewoon huilen’. Ongevraagde adviezen, adviezen die recht tegen onze principes in gingen. Adviezen waar wij als ouders ons niets van hebben aangetrokken omdat wij als ouder weten wat het beste is voor onze dochter. Inmiddels is ze bijna twee en een half jaar, is ze een ontzettend tempramentvol maar ook een enorm gevoelig meisje. Ze is een zusje en wij een dochter rijker. Een dochter die heel anders is, maar waar we nog steeds heel bewust kiezen voor samen slapen. Ons beeld van het ouderschap is totaal veranderd. Hoe wij het voor ogen hadden werd door de oudste helemaal over hoop gegooid.
Het belangrijkste wat ik als moeder heb geleerd is om naar je moederhart te luisteren.
Buitenstaanders kunnen nog zo veel goed bedoelde adviezen geven, maar als het niet goed voelt moet je het ook vooral niet doen! Iedere ouder voedt op zijn of haar eigen manier op en dat wordt (in de meeste gevallen) met onvoorwaardelijke liefde gedaan! Ik durf te zeggen dat wij geen perfecte ouders zijn maar ik durf ook te zeggen dat wij hele bewuste ouders zijn. En is jezelf bewust zijn van de keuzes die je met onvoorwaardelijke liefde voor je kind maakt niet zoveel mooier dan het proberen te zijn van een perfecte ouder?
Tijdens mijn zoektocht op Google ben ik twee teksten tegen gekomen die mij, voor mij, op een positieve manier anders hebben laten kijken naar mijn dochter maar er ook voor gezorgd hebben dat ik meer begrip had voor de situatie waar wij in zaten. Deze twee teksten zou ik graag met je willen delen. Misschien heb je er iets aan, misschien ook helemaal niet. Maar ik wil geen kans voorbij laten gaan waarbij ik misschien een ouder kan helpen. Op het moment dat ik de situatie beter begreep en ook kon accepteren, was er veel meer rust in huis.
Liefs, Esther van der Graaf
Lieve mama,
Wil je even wakker worden? Ik weet dat het moeilijk voor je is om je ogen open te doen – we hebben nog niet zoveel geslapen vannacht. Maar mama, ik heb je eigenlijk even nodig. Het zit namelijk zo, ik voel me wat alleen. Ik lig hier in mijn bed, en ik heb het een beetje koud.
Ik wilde eigenlijk niet huilen, dus sorry dat ik dat deed. Maar ik probeerde je aandacht al even te trekken door wat geluid te maken. Je sliep alleen best diep, en je hoorde me niet zo goed. Ik weet niet hoe ik anders je aandacht kan krijgen. Overdag zie en hoor ik dat jullie allemaal geluid maken en goed op elkaar reageren. Je praat ook zo tegen mij. En ik doe heel erg mijn best, maar ik kan dat niet. Dus huil ik, zodat je naar me luistert.
Mama, sorry dat ik huil. Zoals ik al zei: ik voel me wat alleen. Ik ben net negen maanden in je buik geweest waar ik me altijd veilig voelde. Ik vind het nogal eng, zo alleen in een groot bed. Ik mis het kloppen van je hart, het suizen van je bloed, de warmte en het eten. Ik mis het rijzen en dalen van je ademhaling, je hand die je beschermend om me heen legde toen ik in je buik zat.
Dus mama, wil je even luisteren? Ik roep je op de enige manier dat mij dat lukt. Ik voel me echt alleen. Ik heb je warmte en je rust even nodig. Ik wil zeker weten dat je er nog bent. Mag ik even bij je liggen, om even je warmte te voelen?
Even een knuffel
Mama, wat is dit fijn. Als ik voel hoe je me vasthoudt en zachtjes wiegt, als ik je ruik en voel, dan voel ik me zo veilig bij je. Ik voel je hand op mijn rug, en mijn oor ligt precies goed bij je hart. Mam, dit is voor mij thuis. Weet je nog toen we altijd samen waren? Toen voelde ik me altijd zo. Soms heb ik heimwee naar die tijd. Het was zo fijn om dichtbij je te zijn.
Ik hoor dat je zachtjes fluistert in mijn oor. “Alles is goed kleintje, alles is goed.” Je stem is zacht en zo vertrouwd. Je ruikt fijn mam. Een beetje naar mij, een beetje naar jou.
Mama, hou je me nog even vast? Ik ben echt heel erg moe. Ik ontspan in je armen – het lijkt weer even net als vroeger. Ik doe eventjes mijn ogen dicht, oké? Mag ik alsjeblieft nog even bij je liggen om te genieten van je liefde
Mag ik nog wat drinken?
Trouwens, mama, nu we toch zo liggen… mag ik je nog wat vragen? Ik weet het, het klinkt wat beroerd omdat ik nog niet zoals jij kan praten. Dus sorry dat ik weer huil. Maar mama, mag ik nog wat drinken? Mijn keel is droog, mijn maag is leeg, en nu we hier toch zijn… mag ik dan gelijk een slokje? Je melk smaakt zo heerlijk, en het is zo warm en vertrouwd.
Dank je mam, dat doet me goed. Ik had echt heel erg dorst. Je vinger over mijn wang is trouwens zalig. En wat lach je mooi. Er is niks waar ik gelukkiger van wordt dan jouw lach, jouw aanwezigheid. Ik doe even mijn ogen dicht, oké? Leg me niet gelijk weg, ik vind het erg fijn om hier even weg te dommelen. Man, wat is dit goed. Mag ik hier niet een uurtje of wat liggen? We liggen toch fijn nu?
Mijn buik doet zo’n pijn
Hey, wat is dat?! Màm! Voel eens! Mam? Mijn buik doet pijn. Allemachtig, mijn buik doet pijn. Wat is er aan de hand? Help me alsjeblieft even, want ik weet niet wat er gebeurt! Ik heb nog nooit zoiets gevoeld als dit.
Dank je wel dat je mijn buikje aait. Het is al laat, iedereen slaapt. Ik ben blij dat je er voor me bent. Ik zou niet weten wat ik zonder je moest mama. Mijn buik doet al wat minder pijn, en als je me zo streelt… ik ben best moe. Misschien doe ik toch nog eventjes mijn ogen dicht, hou je me alsjeblieft nog even vast?
Mag ik nòg een knuffel?
Fieuw, mama, dit geloof je niet! Ik ben een beetje bang! Ik schrok net wakker en wist even totaal niet waar ik was. Het was helemaal donker, en weer een beetje koud. Ik weet het, je bent moe. Maar ik miste je echt, mag ik weer even bij je zijn?
Mama, ik zie dat je moe bent. Ik zie dat er tranen in je ogen staan en dat ze over je wangen lopen. Ik voel soms een traan op mijn hoofd als je me zachtjes wiegt. Het spijt me mama, maar ik voel me echt heel raar in deze wereld. Ik mis thuis, ik mis zo dichtbij je zijn.
Ik voel hoe er tranen op mijn hoofd vallen als je me zachtjes wiegt. Je zingt een liedje voor me, dat ik weer mag gaan slapen. Je veegt de tranen weg met een hand. Dat voelt goed trouwens, zou je me nog eens willen aaien?
Ik dommel weg op je borst. Je voelt zo fijn, zo zacht, zo vertrouwd. Er is nergens waar ik beter slapen kan dan hier. Mijn beentjes zijn opgetrokken, net als vroeger, toen ik nog bij je woonde. Ik hoor je hart weer kloppen, en ik beweeg mee op je ademhaling.
Straks leer ik het wel
Mama, je bent de beste plek om te zijn. Ik ben zo blij dat ik telkens weer bij je mag komen. Ik vind het ook vervelend dat ik het niet gewoon vragen kan, maar ik ben heel blij dat je luistert als ik roep.
Straks kan ik er voor jou zijn. Of voor mijn broertjes of zusjes, of vriendjes op school. Je leert me als de beste hoe je goed voor iemand kan zorgen. Je leert me dat je luistert, zelfs als ik het niet vragen kan. Je leert me dat ik veilig ben, zelfs als ik me niet zo voel. Je leert me dat je van me houdt, zelfs als je heel erg moe bent.
En mama, ik hou van jou
Dear mommy,
I am confused.
I am used to falling asleep in your soft, warm arms. Each night I lay snuggled close to you; close enough to hear your heartbeat, close enough to smell your sweet fragrance. I gaze at your beautiful face as I gently drift off to sleep, safe and secure in your loving embrace. When I awaken with a growling stomach, cold feet or because I need a cuddle, you attend to me quickly and before long I am sound asleep once again.
But this last week has been different.
Each night this week has gone like this. You tucked me up into my cot and kissed me goodnight, turned out the light and left. At first I was confused, wondering where you’d gone. Soon I became scared, and called for you. I called and called for you mummy, but you wouldn’t come! I was so sad, mummy. I wanted you so badly. I’ve never felt feelings that strong before. Where did you go?
Eventually you came back! Oh, how happy and relieved I was that you came back! I thought you had left me forever! I reached up to you but you wouldn’t pick me up. You wouldn’t even look me in the eye. You lay me back down with those soft warm arms, said “shh, it’s night time now” and left again.
This happened again, over and over. I screamed for you and after a while, longer each time, you would return but you wouldn’t hold me.
After I had screamed a while, I had to stop. My throat hurt so badly. My head was pounding and my tiny tummy was growling. My heart hurt the most, though. I just couldn’t understand why you wouldn’t come.
After what felt like a lifetime of nights like this, I gave up. You don’t come when I scream, and when you do finally come you won’t even look me in the eye, let alone hold my shaking, sobbing little body. The screaming hurt too much to carry on for very long.
I just don’t understand, mummy. In the daytime when I fall and bump my head, you pick me up and kiss it better. If I am hungry, you feed me. If I crawl over to you for a cuddle, you read my mind and scoop me up, covering my tiny face with kisses and telling me how special I am and how much you love me. If I need you, you respond to me straight away.
But at night time, when it’s dark and quiet and my night-light casts strange shadows on my wall, you disappear. I can see that you’re tired, mummy, but I love you so much. I just want to be near to you, that’s all.
Now, at night time, I am quiet. But I still miss you.
Over de schrijfster
Esther van der Graaf
Hallo lieve allemaal!
Mijn naam is Esther van der Graaf, ik ben 26 jaar jong, getrouwd en moeder van twee prachtige dochters! Lieke van bijna 2,5 jaar en Mirthe van zes maanden. De leukste en liefste twee, waar ik een hoop avonturen mee beleef!
Mocht je nou nog meer over ons willen weten dan kun je een kijkje nemen op: www.vandergraafjes.nl of ons volgen op instagram: https://www.instagram.com/esther.vandergraaf/
Wil je zelf ook meewerken aan de reeks bewust maar niet perfect ouderschap? Dan kan! Neem even contact met me op en ik geef je meer informatie.
Lees meer over goed genoeg ouderschap :
Misses Lee Blogt 