Persoonlijk: mijn eerste bevalling ging niet echt zoals ik had verwacht

Als mama van 2 kinderen, ben ik 2x zwanger geweest en ben ik 2x bevallen. Mijn bevallingen gingen geen van beide hoe ik het ooit had gedroomd. Dit is deel 1 van het verhaal, mijn bevalling van Nora, die meer dan een dag duurde en een groot effect heeft gehad op onze kraamweken en onze band.

---

De voorbereiding

Zwanger zijn vond ik nooit echt leuk. De band die je opbouwt met je baby des te leuker. Maar ik keek echt uit naar de moment dat ik dat kleine babytje in mijn armen zou kunnen houden. Ik probeerde me zo goed mogelijk voor te bereiden, wist vanuit mijn opleiding hoe belangrijk de hechting met je baby is, wist dat ik borstvoeding wilde geven en ging naar alle mogelijke kraamlessen die er bestonden. Ik volgde zwangerschapsyoga, waar ik echt van genoot en waar ik leerde over het nut van pijn en de natuurlijke weg van bevallen. Ik maakte een geboorteplan waarin ik schreef dat ik geen epidurale wou, en dat ik meteen borstvoeding wilde geven. Ik bereidde mijn man voor op weeën en hoe we die samen zouden trotseren. Ik was er klaar voor. Ik was niet bang.

Ik had mijn laatste werkdag op een dinsdag. Eigenlijk zou ik de week ervoor al stoppen maar door hevige voorweeën was dat niet gelukt. Ik was precies 39 weken zwanger. We kregen in de avond nog bezoek van een vriendin die mijn buikje nog een keertje wilde bewonderen. Tegen de tijd dat zij naar huis ging, was het tijd om te gaan slapen. Alleen dacht die kleine baby er anders over. Die vond het nodig om nog een keertje alles te geven in mijn buik en de ribben uit mijn borstkas te stampen. Daarna moest ik naar de wc. Toen ik voor de tweede keer op de wc zat, besefte ik dat het geen urine was dat ik verloor, maar vruchtwater. This was it.

Zoals ik leerde op de zwangerschapscursus, kroop ik nog een keertje in de douche voor ik naar de materniteit belde. De weeën kwamen heel zachtjes op gang en we vertrokken richting het ziekenhuis. Daar legden ze me aan de monitor maar helaas was er nog niet zoveel weeën activiteit te zien. Dat zou wel komen aangezien ik toch wel wat vruchtwater verloor.

Kunstmatige ellende

Ik weet niet exact hoelang we in de arbeidskamer zaten voor er weer iemand kwam kijken en ik weet ook niet meer hoeveel mensen er kwamen kijken, maar ik voelde me zeer comfortabel in het opvangen van mijn weeën. En de vroedvrouwen moedigden mij aan. Die yoga cursus en al dat lezen over pijn en bevallen kwam echt van pas.

Ik weet niet meer exact waarom en hoe het gebeurde, maar plots werd er aangekondigd dat ik een bakster met weeënopwekkers zou krijgen omdat de activiteit toch wat te traag op gang kwam en omdat ze mij liever sneller zouden zien bevallen omwille van mogelijke kans op infecties omdat ik vruchtwater verloor. Ik dacht er nauwelijks bij na en liet de bakster prikken. Mijn hoofd was bij mijn buik en geboortekanaal, en eigenlijk besefte ik amper wat er rondom mij gebeurde.

De weeën werden inderdaad heviger. Maar het opvangen lukte nog steeds heel goed. Ik had naar mijn gevoel alles onder controle. Ik zat op een bal, wandelde, hing aan een touw, ging soms op handen en knieën zitten, … ik liet mijn lichaam bepalen wat goed voelde. Soms kwam er iemand binnen, soms werd ik getoucheerd, soms leken ze niets te doen behalve observeren, soms werd er gevraagd hoe het met me ging.

Zo gingen er ongeveer 10 uur voorbij, denk ik, maar daar was ik niet mee bezig. Ik voelde dat de weeën steeds intenser werden, maar niet op een natuurlijke manier. Ik kreeg ze niet meer weggepuft dus ik vroeg of ik in bad kon gaan. Dat deed ergens wel deugd. Ik voelde de warmte om mijn lichaam maar echt ontspannen lukte niet meer. De weeën waren nu zo hevig en zo lang dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Ik werd bang. Mijn man zat voor mij en ademde een hele tijd mee. Toen een assistent vroedvrouw kwam kijken, praatte ze even met mijn man. En omdat hij niet meer voor ademde raakte ik in paniek. Ik ademde gewoon niet meer. “Kijk naar mij, blijf naar mij kijken” zei mijn man. En ik keek en ademde mee en kermde van de pijn. Op het toppunt van de weeënstorm timede de vroedvrouw een wee van 20 minuten lang. En pas toen beseften we dat dit niet meer ok was. De bakster stond veel te hevig, en de weeën hadden niet het gewenste effect omdat ik me niet meer kon ontspannen. Ik had 12 uur het beste van mezelf gegeven, maar het was op, de kunstmatige oxytocine hielp me niet verder op deze manier. Ik was kapot, ik vroeg een epidurale, en alle natuurlijke drang om dat kind ter wereld te zetten gleed van me af. Mijn lichaam had geen controle meer en ik was doodsbang. Ik herinner me die omkanteling echt nog heel bewust, dat besef van wat er de voorbije 13 uur gebeurd was en het geboorteplan dat er plots niet meer toe deed alsof je stem plots in de vuilbak wordt gegooid. De epidurale prikken lukte niet, er waren 3 pogingen nodig. Ik schreeuwde en weende, er stond zeker 10 man rond mijn bed of zo leek het toch. Allemaal te aaien en te sussen en ervoor te zorgen dat de pijn snel weg zou gaan. Dit was niet wat ik wilde. Ik wilde de pijn voelen, ik wilde controle over mijn bevalling. Mijn man en ik weenden, om het leed en de ellende en de controle die we ergens onderweg (onterecht?) kwijt waren geraakt.

De uren die daarna volgden waren zenuwslopend. De pijn was gelukkig snel weg me de epidurale, maar de opening kwam nog steeds niet zoals je zou verwachten. De baby deed het gelukkig goed, al voelde de gynaecoloog dat ze niet helemaal lag zoals zou moeten. Ik heb alle mogelijk posities geprobeerd, er werden nog eens vliezen gebroken, nog eens getoucheerd. Maar het hielp niet, onze grens van 24 uur kwam steeds dichterbij, dan moest doe baby eruit.

Een keizerskindje

Na 24 uur werd onze Nora geboren met een keizersnede. Mijn lichaam was kapot. Ik kotste de ziel uit mijn lijf van alle kunstmatige rommel die ze in mij hadden gespoten. Ik hing vast aan een operatietafel en mocht mijn eigen kind niet aanraken. Het was een mooi kindje. Ze weende niet nadat ze uit mijn buik kwam. Het was kwart voor 12 ’s nachts. Papa en Nora mochten naar de kamer. Ik mocht naar de recovery. Daar lag ik ‘moeder’ziel alleen, te kotsen, gefaald, net mama en herstellende van een buikoperatie. Ik had een spoedkeizersnede gekregen omdat de baby er na 24 uur uit moest. Later hoorde ik dat andere ziekenhuizen heel andere procedures hanteerden voor dit soort bevallingen. Dat er langer gewacht werd met een keizersnede, dat er niet zo snel gestart werd met kunstmatige oxytocine, dat de epidurale er meteen uit mocht na de operatie, dat het kindje bij je kon blijven op recovery.

Een uur na de geboorte voelde ik mijn kleine meid voor het eerst op mijn lijf, ik mocht voor het eerst in haar ogen kijken, zij dronk voor het eerst aan mijn borst als een pro. Alle zorgen, alle stress en alle pijn verdwenen als sneeuw voor de zon na het zien van mijn wonder. Het is waar wat ze zeggen, dat moederliefde allesoverheersend is.

Ik werd 7 jaar geleden voor het eerst moeder. En toch kan ik dit verhaal neerschrijven alsof het gisteren was. Het heeft een hele diepe indruk op mij nagelaten, en ik heb er nog lang mee geworsteld, ook tijdens de voorbereiding van mijn tweede bevalling. Het deed me stilstaan bij het geboorteproces, bij de kracht van medische beslissingen, en vooral het ontkrachten van natuurlijke processen want als mama weet je gewoon hoe je je kind ter wereld moet brengen. Vandaag kan ik zeggen dat ik het een plaats heb gegeven, maar de krop in de keel blijft. Vandaag dragen Nora en ik nog steeds de gevolgen van deze geboorte, want ik kan niet zeggen dat de kraamtijd een en al roze wolk was. Het duurde 2 jaar voor ik weer vertrouwen kreeg in mezelf als mama, en mijn moedergevoel weer durfde te volgen. En dat heeft zeker een effect op onze moeder-dochter band. Maar ik heb geen seconde spijt van onze weg, want die leggen we samen af, elke dag met veel liefde, en met elkaar aan onze zijde.