Ik heb een passie voor tekst en schrijven, al van toen ik heel klein was. Ik kon uren aan mijn bureau zitten en woorden op papier zetten, tot het precies zo was als ik het wilde. Ik schreef kortverhalen en won er een prijs mee, ik schreef gedichten en won er een prijs mee. Nooit wist ik waarom dat schrijven me zo dierbaar was. Naderhand heb ik het wel begrepen.
Dat komt als je ouder wordt, en wijzer wordt, en 2 kleine versies van jezelf ziet rondlopen. Dat komt als je moet kiezen tussen verschillende dingen, het ene al wat noodzakelijker dan het andere. Maar zoals het eten en drinken me in leven houdt, en de centen die ik verdien met mijn werk het brood in huis brengt, zo brengt het schrijven me voldoening, rust en zuurstof. Het hoort erbij zoals ademhalen, zoals koffie en zoals lachen om dingen die je plezier geven. Het hoort erbij, het hoort bij mij.
Het nam tot nu toe verschillende gedaantes aan in mijn leven: poëzie, een thesis, wetenschappelijker artikels, een doctoraat. Ik vond altijd wel een manier om te schrijven, om met woorden te spelen en om de zuurstof uit het leven te halen.
Op een bepaald moment gaat het leven je vanzelf een richting wijzen, gaat het je vertellen welke kant het uit moet, welke keuzes je moet maken en welke ‘lucht’ je de meeste energie geeft. Op dat moment wist ik dat het tijd was om mijn eigen verhaal te schrijven, om te experimenten, inspireren en ontroeren.
Ik schrijf omdat ik leef. Ik adem in, en blaas een stroom van woorden weer uit. Het ordent mijn gedachten en mijn zijn. Het laat voelen dat ik er ben, dat ik er mag zijn. Woorden veroordelen niet.
En dat lieve lezers, is de reden waarom ik blog.
Vond je deze blog fijn om te lezen? Je doet me een groot plezier om hem te ‘liken’ en delen!
SHARING IS CARING ❤
Misses Lee Blogt 
Heel mooi gezegd!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat mooi geschreven! Ik ben ook iemand die ook al van jongs af aan een passie heeft gehad voor taal en schrijven. Ik stond vooraan in de rij als er een opstel geschreven moest worden op school, schreef gedichten, hield een dagboek bij. Prijzen heb ik er nooit mee gewonnen, want ik hield alles angstvallig voor mezelf. 🙂
Later startte ik een ‘online dagboek’, wat uiteindelijk uitmondde in de blog die ik de dag van vandaag heb. Inmiddels al ruim 16 jaar. Volgens mij sowieso mijn langstlopende project ooit. 🙂 Al werd mijn passie en inspiratie gaandeweg genekt door allerlei ‘regeltjes’ waaraan ik dacht te moeten voldoen. Ik bezocht andere blogs, zag dat die korter bestonden maar véél populairder waren, over totaal andere dingen schreven en werd steeds onzekerder.
Uiteindelijk heb ik toch een beetje mijn weg gevonden. Ik ben geen meisje-van-zestien-met-een-blog. Ik ben een volwassen vrouw en dat is al een heel verschil. Ik doe waar ik me goed bij voel. Soms is dat 1 artikel per week, soms 3 of wel 7. Soms even helemaal niets. Ik ben iets te goed in mezelf dwingen tot dingen en dat moet ik afleren. Bloggen moet leuk zijn en leuk blijven, precies zoals het ooit was. Opgeven doe ik niet, want zolang ik er mijn ei in kwijt kan of, zoals jij zo mooi schrijft, er zuurstof van krijgt, dan blijf ik doorgaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi verhaal. Je moet die dingen inderdaad voor jezelf doen. Veel lezers is natuurlijk leuk maar je betaalt altijd een prijs. En daar moet je zien dat je jezelf niet kwijt geraakt. Moeilijke oefening wel , dat herken ik.
LikeLike
Heel mooi! En heel herkenbaar…
Fijn je te mogen lezen! ❤️
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is insgelijks 😉
LikeLike